Stadspark beschouwingen

Het is dat ik het even niet weet
waar ik ben, hoe ik weer heet
In het stadspark dichtbij het verkeer
op een bank waar een fietser passeert
Met de zon op mijn rug
denk ik met heimwee terug
aan dingen die ik vergeten was
Een postbode belt, een hond zit vast
in zijn overdenking van de boom
Soms, weet je wel, lijkt dit alles 'n droom
wou ik dat ik wakker werd, zo opeens
tussen deze huizen van mensen en steen

Een schaduw gaat voorbij aan mijn hand
als ik terugdenk aan het groen van 't weiland
waar ik opgegroeid ben, tussen boterbloemen
die het decor kleurden en alles deden verbloemen

In de lommer van een plataan, met brede kroon
zit ik op een bank wijl het leven voorbij pendelt
net als eenieder ander is het uiterlijk vertoon
een kalmte en rust waar iedereen aan voorbij wandelt

Het is dat ik het even niet weet
waar ik ben, hoe ik weer heet
hoe jouw naam klinkt, hoe de wolken bewegen
het zijn vragen die alles bijeen vegen ...