Het eenzame meisje

Gekras van de kraaien
en gekoer der duiven
die de sneeuw opwaaien
en de grijze wolken uitwuiven

Stil het water, breed en sterk
en bij de gespleten berk
staat zij daar, aan de rand
het eenzame meisje aan de waterkant

Vrij van realiteit, verloren in tijd
en melancholie bedreven zonder spijt
ze staat daar, haar leven steeds een "maar"
en zachtjes kijkt ze toe hoe het leven wegvaart

Bevroren gras kraakt teder
en een fazant strijkt ruisend neder
en zij staat daar maar aan de rand
het eenzame meisje aan de waterkant