La rivière

La rivière insolente a l'air sombre
elle fait rappeler, là dans l'ombre
Elle foudroie dans la rue cet inconnu qui passe
Et qui n'oubliera plus ce parfum qui volait;
dans sa chambre,
un rêve détruit dans la transparence

Mais mes nuits sont mes églises
La chanson de la rivière ma source vive
L'aller-retour à la solitude limpide
comme la vague irrésolue, intrépide

La rivière insolente a l'air sombre
elle fait philosopher, là dans l'ombre
Elle touche le coeur de cet inconnu qui vient d'arriver
et qui n'oubliera plus des mots qui font partie du silence;
de douce minuit,
un rêve dissolu dans la fin de nuit

Think of me

It's a road paved
with shattered fantasies
the clouds waved
through the throng of the seas

The waves murmur about
what had been and could have been
but that doesn't hold me in
I'm still out, on the roads about

Just think of me
and the young illusions I recall
When I'm still standing tall
in front of reality

It's a measure of a man
when he's freed from the shackles of the boy
not to lose what made him burst of joy
when he's out to find a new land

It's a fight, alright,
but not one to keep me under
they can cry storm and thunder
but won't keep me under

I'm growing wise, seasons have passed
I'm still around, I had my seatbelts fastened
Your 'how' hangs unspoken in the low light,
But really, it all hangs on a rare smile
to make all the wars and scars worthwhile

Despite all my younger self's dreams
I like to imagine I'm rather well off
Sure, there are cracks and seams
But this mind has a life, keeping it aloft

Because you just have to think of me
and the young illusions I recall
When I'm still standing tall
in front of reality

Het eenzame meisje

Gekras van de kraaien
en gekoer der duiven
die de sneeuw opwaaien
en de grijze wolken uitwuiven

Stil het water, breed en sterk
en bij de gespleten berk
staat zij daar, aan de rand
het eenzame meisje aan de waterkant

Vrij van realiteit, verloren in tijd
en melancholie bedreven zonder spijt
ze staat daar, haar leven steeds een "maar"
en zachtjes kijkt ze toe hoe het leven wegvaart

Bevroren gras kraakt teder
en een fazant strijkt ruisend neder
en zij staat daar maar aan de rand
het eenzame meisje aan de waterkant

De storm

Wanneer de storm gewaaid heeft
en terug buitenkomt, al wat leeft
in de plassen die de hemel zien
en de jachtige wolken die steeds wederzien
een vibreren en hernieuwen
een ruizen van longen, een zuchten van kieuwen
een energie die nimmer luwt
maar steeds een hart vooruit stuwt

Wanneer de storm gewaaid heeft
en terug drentelt, al wat leeft
in de gebroken takken die de bodem voeden
en de plotse windvlagen die uitbloeden
een sidderen en keren
een tintelen van huid, een schudden van veren
een kracht dat nimmer kan falen
maar steeds een hart doet pralen

Zo dartelen mijn ogen en dromen
wanneer de storm gewaaid heeft
Zo sprankelen de velden en bomen
wanneer ik terug herleef

Enfants de la marche

Nous sommes les enfants de la marche
montagnes du vent s'en roulent, s'impressent
fragilement
Une alouette chante du printemps
la lumière touche notre pas,
la marche conclue